Mistrzostwa Europy U-19 (2006) – „Komu się udało?” #1

Czy Kacper Urbański, Jordan Majchrzak lub Tomasz Pieńko zagrają w przyszłości w seniorskiej reprezentacji? Tego dowiemy się za kilka lat, natomiast w cyklu pt. „Komu się udało?” będziemy analizować losy uczestników młodzieżowych EURO i mundiali.

Nie licząc zespołu Marcina Brosza, „biało-czerwoni” ostatni raz zakwalifikowali się na Mistrzostwa Europy do lat 19 w 2006 roku. Co stało się z tamtą kadrą? Kto zrobił wielką karierę, a kto od ponad dekady nie ma nic wspólnego z futbolem? Jak później poradzili sobie przeciwnicy Polaków? Tego dowiecie się z naszego nowego cyklu.

Jak to będzie wyglądać w praktyce? Każdy z zawodników otrzymał subiektywną ocenę, podsumowującą jego dotychczasową karierę, za to na końcu znajdą się wyliczenia, ilu graczy faktycznie osiągnęło coś w piłce nożnej, a ilu po prostu… przepadło.

Skala ocen przedstawia się następująco:

Klasa A – wielokrotny reprezentant kraju, zawodnik topowych klubów
Klasa B – solidny zawodnik, otarł się o naprawdę poważną piłkę
Klasa C – zawód? piłkarz, lecz nie wielka gwiazda
Klasa D – grał w piłkę, ale ciężko nazwać to karierą
Klasa E – nie przebił się, nie grał nigdzie zawodowo w piłkę, nikt o nim nie słyszał

Na pierwszy ogień idą uczestnicy EURO U-19 w 2006 roku.

Austria: Bartoloměj Kuru (C/D), Michael Zaglmair (D), Niklas Lercher (D), Daniel Gramann (C), Sebastian Prödl (A/B), Michael Madl (B/C), Markus Suttner (B), Veli Kavlak (B/C), Tomáš Šimkovič (C), Thomas Hinum (C), Michael Glauninger (D), Clemens Walch (C), Peter Hackmair (C), Harald Pichler (C), Daniel Sikorski (C), Erwin Hoffer (B/C) Butrint Vishaj (C/D), Rubin Okotie (C)

Osoby sympatyzujące z Ekstraklasą mogą pamiętać Daniela Sikorskiego z występów w Wiśle Kraków lub Polonii Warszawa, natomiast największą karierę z tamtego składu zrobił Sebastian Prödl, który zagrał 73 razy w reprezentacji. Ogólnie rzecz biorąc, sporo zawodników występowało później z powodzeniem w austriackiej Bundeslidze.

Belgia: Davino Verhulst (C), Ruud Boffin (C), Benjamin Lutun (C/D), Timothy Dreesen (C/D), Timothy Derijck (B), Sébastien Pocognoli (B), Michaël Jonckheere (C/D), Wouter Cortjens (C), Massimo Moia (D), Marouane Fellaini (A), Jorn Vermeulen (C/D), Daan Van Gijseghem (C), Jonathan Legear (C), Steve De Ridder (C), Kevin Mirallas (A/B), Roland Lamah (B/C), Jordan Remacle (C), Marvin Ogunjimi (C)

Podobna sytuacja, co powyżej. Wybija się 1-2 piłkarzy (Marouane Fellaini, Kevin Mirallas), a do tego wielu solidnych ligowców.

Czechy: Radek Petr (D), Luděk Frydrych (C/D), Jakub Dohnálek (D), Petr Pavlík (C), Michal Švec (C), Jan Šimůnek (C), Ondřej Mazuch (C), Ondřej Kúdela (B/C), Marcel Gecov (C/D), Marek Jungr (C/D), Jakub Mareš (B/C), Petr Janda (C), Ivan Hašek (D/E), Marek Střeštík (C), Kamil Vacek (C), Martin Fenin (B/C), Blažek (C), Jiří Jeslínek (C/D)

Żaden z Czechów nie grał na stałe w topowych klubach.

Polska: Przemysław Tytoń (B/C), Jakub Hładowczak (D/E), Artur Marciniak (C/D), Jarosław Fojut (C), Krzysztof Król (C/D), Krzysztof Strugarek (D), Arkadiusz Czarnecki (C/D), Łukasz Nadolski (D), Paweł Król (D/E), Tomasz Cywka (C), Andrew Konopelsky (E), Filip Burkhardt (C/D), Mariusz Sacha (C/D), Krzysztof Michalak (D), Jakub Tosik (C), Kamil Oziemczuk (D), Dawid Janczyk (?), Kamil Stachyra (D)

Gdyby Przemysław Tytoń rzuciłby się w przeciwną stronę w meczu otwarcia EURO 2012, największą karierę spośród podopiecznych Michała Globisza zrobiliby Jarosław Fojut, Jakub Tosik i Tomasz Cywka, co dobitnie świadczy o tym, jak bardzo „biało-czerwoni” nie poradzili sobie w seniorskim futbolu. Nie wiedzieliśmy też, jaką ocenę przyznać Dawidowi Janczykowi, w przypadku którego od lat zdecydowanie więcej niż o piłkarskich sukcesach mówi się o problemach z alkoholem.

Portugalia: Igor Araújo (C/D), Ricardo Janota (C/D), Pedro Correia (C/D), Steven Vitória (C), Paulo Renato (D/E), André Marques (C/D), João Pedro (C/D), Nuno Coelho (C), Bruno Gama (B/C), Zezinando (D/E), Vitorino Antunes (B), Bruno Pereirinha (B/C), Feliciano Condesso (D), Mano (C), Paulo Ferreira (E), David Caiado (C/D), Hélder Barbosa (C), Diogo Tavares (D)

Porażka, klęska i posucha w szeregach Portugalii.

Szkocja: Andrew McNeil (D), Scott Fox (C/D), Andrew Cave-Brown (D/E), Garry Kenneth (C/D), Scott Cuthbert (C/D), Mark Reynolds (C), Lee Wallace (C), Charles Grant (E), Simon Ferry (D), Michael McGlinchey (C/D), Ryan Conroy (C/D), Greg Cameron (D), Brian Gilmour (D), Jamie Adams (C/D), Calum Elliot (C/D), Steven Fletcher (B), Robert Snodgrass (B), Graham Dorrans (B/C)

Szkoci na tamtym turnieju awansowali do samego finału, gdzie musieli uznać wyższość Hiszpanii. W późniejszych latach na wysokim poziomie zaistnieli tylko: Robert Snodgrass, Steven Fletcher oraz Graham Dorrans.

Hiszpania: Antonio Adán (B), Ángel Bernabé (C/D), Antonio Barragán (B), José Ángel Crespo (B/C), Marc Valiente (C), Gerard Piqué (A), Roberto Canella (B/C), Gorka Elustondo (B/C), Mario Suárez (A/B), Toni Calvo (C), Javi García (A/B), Esteban Granero (B), Diego Capel (B), Jeffrén Suárez (B/C), César Díaz (C/D), Marc Pedraza (C), Juan Mata (A), Alberto Bueno (B)

Nie zdarza się, żeby np. cały skład z kategorii U-19 zrobił później wielką karierę, natomiast w przypadku „La Furia Roja” kilkunastu piłkarzy występowało z powodzeniem w La Liga, a Juan Mata i Gerard Pique zdobyli m.in. mistrzostwo świata.

Turcja: Volkan Babacan (B), Serkan Boydak (D/E), Serdar Kurtuluş (B), Ferhat Öztorun (B/C), Emre Karaman (D), Enis Kahraman (D), Aykut Demir (B/C), Mehmet Sedef (B/C), Serdar Özkan (B), Gürhan Gürsoy (C/D), Cafercan Aksu (D), Barış Ataş (D/E), Mehmet Güven (B/C), Arda Turan (A), İlhan Parlak (B), Aydın Yılmaz (C), Kenan Özer (B/C), Mevlüt Erdinç (A/B)

Naprawdę nie widać po późniejszych losach reprezentantów Turcji, że byli teoretycznie najsłabszym zespołem (zdobyli najmniej punktów) tamtych mistrzostw.

Podsumowanie ocen/klas:

• A – 4
• A/B – 5
• B – 15
• B/C – 20
• C – 37
• C/D – 31
• D – 20
• D/E – 8
• E – 0

Dużo? Mało? Powyższe statystyki będziemy porównywać szczegółowiej w następnych tekstach, aczkolwiek wygląda na to, że może niewielu uczestników EURO U-19 z 2006 roku sięgało po najwyższe laury w światowym futbolu, natomiast naprawdę wielu piłkarzy zrobiło większą lub mniejszą, ale karierę.

BARTOSZ LODKO

Fot. Newspix