Najlepsi dryblerzy, brak dużych klubów i podzielone związki. Finał turnieju 1×1

Istotnym punktem każdej inicjatywy jest określenie na starcie… zasad. Toczący grę 1×1 mieli więc za zadanie ograć swojego przeciwnika na podzielonym na dwie połowy boisku o wymiarach 9 x 18 metrów. Spotkania trwały po cztery minuty, a ich dynamikę (na finałach ogólnopolskich oraz w niektórych wojewódzkich) zwiększały bandy ustawione tuż obok lini autowych. Do bramek o wymiarach 1,2-1,5 m (szerokość) x 0,7-1 m (wysokość) strzelać można było wyłącznie z połowy przeciwnika. W momencie wznawiania gry po straconym golu lub aucie bramkowym, rywal musiał cofnąć się na swoją połowę. Każdy faul skutkował z kolei rzutem karnym – wykonywanym z połowy boiska, na pustą mini-bramkę.

Aby uniknąć niemeczowych, nienaturalnych czy wręcz kuriozalnych sytuacji, PZPN w regulaminie zapisał także, że zawodnik nie może prowadzić piłki tyłem lub bokiem. Zaskakujący był dla nas jednak brak zasad bronienia własnej bramki – bo w gruncie rzeczy, po strzelonym golu, ustawić można się było na linii bramkowej. Bez konsekwencji.

Mimo to dzieci nie kalkulowały, jak pewnie kalkulowaliby dorośli. – Na dalszych szczeblach rozgrywek są zawodnicy lepsi piłkarsko oraz bardziej świadomi i nie było murowania bramek. To miało jednak czasem miejsce na wcześniejszych etapach – opowiada Libich. – Zastanawiamy się, czy w przyszłych edycjach nie byłoby warto zwiększyć rozmiaru bramek, żeby nie opłacało się ich bronić, czekając na rywala. Najważniejsze jest, by budować mentalność zawodników, że najlepszą obroną jest atak, ale to już rola trenerów – przyznaje.

Poziom krajowych finałów był bardzo wyrównany, a różnice często minimalne. Choćby o finale chłopców 2012 rozstrzygnął konkurs rzutów karnych, a w trakcie gry, ostatecznie srebrny medalista ukarany został bardzo wątpliwym przewinieniem, bez którego sięgnąłby po triumf…

Choć gra była płynna i intensywna, ogólny poziom nas nie zachwycił. Biorąc pod uwagę, że był to już top of the top, liczyliśmy na nieco więcej efektownych zagrań i zwodów rodem z kampanii „joga bonito”.

Czytając relacje z turnieju 1×1 trafiamy na reprezentantów trzynastu województw. Kluby z Dolnego Śląska, Wielkopolski i Podlasia swoich przedstawicieli nie mogły wysłać na zawody, bo tak postanowiły… wojewódzkie związki.

– Zainteresowania udziałem w imprezie nie wykazały w tym roku Dolny Śląsk, Wielkopolska oraz Podlasie – potwierdza dość delikatnie Michał Libich. – Przeżycia i edukacja są w tym turnieju bezcenne. W pierwszej edycji udział w turnieju był dobrowolny. Czy podobnie będzie w kolejnych latach? Czy też obligatoryjnie będą startować wszyscy? To już ustalą prezesi związków – dodaje.

Pod wpisami na temat turnieju na facebookowym kanale „Łączy nas trening” nad zaistniałą sytuacją ubolewają rodzice i trenerzy. – Czy ktoś nam wytłumaczy, dlaczego nie możemy wziąć udziału w tak fajnej inicjatywie? – pytają chórem. Nikt nigdzie jednak tłumaczyć swojej decyzji nie zamierza.

Czy poszło o to, że z jednej strony PZPN rezygnuje z wyników w rozgrywkach dzieci, a z drugiej wystawia ich na jeszcze większy stres i presję w pojedynkę? Raczej nie, bo choćby Dolny Śląsk zimą szedł względem wspomnianej reformy pod prąd i zorganizował halowe mistrzostwa województwa.

Wątpimy, by chodziło tu o jakąś większą strategię czy głębszy sens. W PZPN, jak to w PZPN, chodzi zapewne o politykę. Chociaż nieoficjalnie słyszymy, że nieprzystąpienie do rywalizacji wzięło się ze zwykłego… lenistwa, bo związki miały organizację turnieju na szczeblu wojewódzkim wziąć w pełni na siebie, koordynując wszystkie działania przy pomocy osób, które mają już na etatach.

– Myślę, że można być zadowolonym – podsumowuje Libich. – Uważam, że jak na pierwszą edycję, było bardzo duże zainteresowanie klubów, a liczymy, że z każdym rokiem chętnych będzie coraz więcej. W finale ogólnopolskim nie brakowało emocji i mamy nadzieję, że to się przełoży na jakość szkolenia. Będziemy zachęcać też do jeszcze większej liczby rozgrywek wewnętrznych. Bo one nie muszą odbyć się na jednym treningu. Jako trener zrobiłbym np. cztery turnieje, żeby obiektywnie wybrać najlepszego zawodnika czy zawodniczkę.

Jakich zmian możemy się spodziewać w przyszłości? Libich: – Będziemy mieć spotkanie w tej sprawie, spisujemy wnioski. Rewolucyjnych zmian z pewnością nie będzie, ale kosmetyczne myślę, że jak najbardziej. Mam nadzieję, że w 2024 roku będzie w turnieju uczestniczyło jeszcze więcej dzieciaków, a trenerzy będą to umożliwiać, rozumiejąc, że to kapitalna sprawa dla rozwoju ich dzieci, szczególnie w zakresie mentalnym. Warto inwestować w jednostki. Do seniorów nie będą trafiać całe zespoły, tylko pojedynczy zawodnicy. Taki turniej to jedna z „cegiełek”, jakie PZPN i Szkoła Trenerów dokładają, by zmieniać mentalność i świadomość.

Wzorem Pucharu Tymbarku wszyscy chłopcy i dziewczynki po rywalizacji udali się na Stadion Narodowy, na którym z perspektywy trybun obejrzeli spotkanie Polska – Czechy.

Komplet wyników – finałowe czwórki:

Dziewczynki 2012:

• I miejsce: Oliwia Honkisz-Nowak (Wieczysta Kraków)
• II miejsce: Filipina Górecka (LKS Wisła Wielka)
• III miejsce: Wiktoria Kocoń (AP Mam Talent Limanowa)
• IV miejsce: Lea Tikhomiroff (KS AP Diamonds Academy)