Mistrzostwa Europy U-17 (2011) – „Komu się udało?” #2

W cyklu pt. „Komu się udało?” sprawdzamy dalsze losy uczestników młodzieżowych EURO i mundiali. Co się stało z piłkarzami, którzy w 2011 roku zagrali na Mistrzostwach Europy do lat 17?

Jak wygląda nasz cykl w praktyce? Każdy z zawodników otrzymał subiektywną ocenę, podsumowującą jego dotychczasową karierę, za to na końcu znajdą się wyliczenia, ilu graczy faktycznie osiągnęło coś w piłce nożnej, a ilu po prostu… przepadło.

Skala ocen przedstawia się następująco:

Klasa A – wielokrotny reprezentant kraju, zawodnik topowych klubów
Klasa B – solidny zawodnik, otarł się o naprawdę poważną piłkę
Klasa C – zawód? piłkarz, lecz nie wielka gwiazda
Klasa D – grał w piłkę, ale ciężko nazwać to karierą
Klasa E – nie przebił się, nie grał nigdzie zawodowo w piłkę, nikt o nim nie słyszał

Jak potoczyły się losy uczestników EURO U-17 z 2011 roku?

Dania: Oliver Korch (D/E), Mads Aaquist (C/D), Frederik Holst (C), Nicolai Johannesen (D), Riza Durmisi (B/C), Patrick Olsen (C), Christian Nørgaard (B), Lasse Vigen Christensen (C), Kenneth Zohore (B/C), Viktor Fischer (B), Danny Amankwaa (C), Patrick Banggaard (C), Pierre-Emile Højbjerg (A), Derrick Nissen (D), Lee Rochester Sørensen (C/D), Christian Schultz (E), Yussuf Poulsen (A), Lucas Andersen (B/C)

Tak się składa, że dwóch zawodników z tamtej kadry gra obecnie w Śląsku Wrocław – Kenneth Zohore i Patrick Olsen. Nie wszyscy Duńczycy grają dalej w piłkę, kariery pokończyli m.in. Patrick Banggaard, Victor Fischer albo Christian Schultz.

Anglia: Jordan Pickford (A), Jordan Cousins (B), Brad Smith (B/C), John Lundstram (B), Adam Jackson (C), Nathaniel Chalobah (B), Raheem Sterling (A), Nick Powell (B/C), Hallam Hope (C/D), Max Clayton (D), Jake Forster-Caskey (B/C), Courtney Meppen-Walter (D), Ben Garratt (C/D), Adam Morgan (D), Sam Magri (D), Alex Henshall (D/E), Nathan Redmond (A/B), Blair Turgott (C)

Jordan Pickford, Nathan Redmond oraz Raheem Sterling wystąpili lub dalej występują w seniorskiej kadrze Anglii, natomiast Brian Smith ma na swoim koncie występy dla reprezentacji Australii, Hallam Hope dla Barbadosu, a Sam Magri reprezentował Maltę.

Francja: Quentin Beunardeau (C/D), Jordan Ikoko (B/C), Benjamin Mendy (?), Raphaël Calvet (D), Kurt Zouma (A), Adrien Tameze (B), Adam N’Kusu (D/E), Souahilo Meïté (B), Lenny Nangis (B/C), Abdallah Yaisien (D), Sébastien Haller (A), Antoine Conte (C/D), Aymeric Laporte (A), Karl Madianga (E), Abdoulaye Touré (B), Lionel Mpasi (C/D), Jordan Vercleyen (E), Gaëtan Laborde (B)

Ogólnie rzecz biorąc, lepiej poradzili sobie gracze defensywni (Kurt Zouma, Aymeric Laporte lub Benjamin Mendy), niż zawodnicy odpowiedzialni za zdobywanie bramek, spośród których tylko Sebastian Haller otrzymał najwyższą ocenę.

Serbia: Nikola Stošić (D/E), Nemanja Jakšić (C), Bojan Nastić (C), Uroš Radaković (C), Milan Savić (C), Marko Marinković (C/D), Lazar Marković (B/C), Dejan Meleg (C), Vojno Ješić (D), Ognjen Ožegović (C), Ognjen Popadić (D), Nemanja Latinović (E), Dobrosav Kostić (E), Nikola Todorić (E), Luka Stojanović (C), Aleksandar Filipović (C), Nikola Ninković (C), Nikola Mandić (C)

Jeżeli największą karierę spośród Serbów zrobił Lazar Marković (22A), to oznacza, że ten rocznik dość przeciętnie poradził sobie w seniorskim futbolu.

Czechy: Patrik Macej (C/D), Ondrej Karafiát (C), Jan Filip (D), Petr Nerad (C/D), Luboš Adamec (D/E), Michael Lüftner (C), Jindrich Kadula (D), Nikolas Salašovic (E), Lukáš Juliš (C), Patrik Svoboda (D/E), Zdeněk Linhart (C/D), Patrik Kundrátek (D/E), Michal Holub (D/E), Jan Šterba (C/D), Lukáš Zima (C/D), Dominik Mašek (C/D), Lukáš Stratil (D)

Jeszcze gorzej wygląda to w przypadku reprezentacji Czech, w której nie ma ani jednego piłkarza, który byłby powszechnie znany kibicom w Europie.

Niemcy: Odysseas Vlachodimos (A/B), Mitchell Weiser (B), Cimo Röcker (D), Koray Günter (B), Nico Perrey (D), Robin Yalçın (B/C), Emre Can (A), Samed Yeşil (D), Levent Ayçiçek (C/D), Patrick Weihrauch (C/D), Cedric Wilmes (E), Kaan Ayhan (B), Nils Quaschner (C/D), Okan Aydın (C/D), Sven Mende (D), Fabian Schnellhardt (C), Erich Berko (C), Koray Kacinoglu (D)

Patrząc na powyższe nazwiska, wydawałoby się, że to Emre Can musi mieć z tego grona zdecydowanie najwięcej występów w narodowych barwach, a tymczasem liderem jest… Kaan Ayhan, który wybrał grę dla Turcji.

Holandia: Boy de Jong (D), Daan Disveld (D), Terence Kongolo (B), Karim Rekik (B), Jetro Willems (B), Kyle Ebecilio (C), Michael Chacón (C/D), Yassine Ayoub (B/C), Anass Achahbar (C/D), Tonny Vilhena (B), Memphis Depay (A), Danzell Gravenberch (C/D), Thom Haye (B/C), Joris van Overeem (B/C), Nathan Aké (A), Peter Leeuwenburgh (C/D), Menno Koch (C/D), Nick de Bondt (D)

Zdobywca Ligi Mistrzów z zeszłego sezonu i napastnik Atletico Madryt, kilku zawodników z Eredivisie oraz kilku graczy z pogranicza pierwszej i drugiej rodzimej ligi – tak potoczyły się losy ówczesnych młodzieżowych reprezentantów Holandii, którzy w decydującym starciu turnieju pokonali wówczas kadrę Niemiec.

Rumunia: Laurențiu Brănescu (C/D), Ionuț Mișu (E), Eduard Schuller (E), Bogdan Mitache (D/E), Adrian Puțanu (D), Andrei Vaștag (D), Steliano Filip (C), Bogdan Tîru (C), Fabian Himcinschi (D/E), Claudiu Bumba (C), Darius Buia (D), George Serban (E), Ioan Neag (D), Daniel Birău (D), Daniel Paius (E), Alin Roman (D), Alexandru Petresc (D), Iulian Roșu (C/D)

Żaden z zawodników nie przebił się do topowych lig.

Podsumowanie ocen/klas:

• A – 10
• A/B – 2
• B – 16
• B/C – 13
• C – 26
• C/D – 25
• D – 28
• D/E – 10
• E – 12

Porównując do pierwszego tekstu z tego cyklu, w którym analizowaliśmy uczestników Mistrzostw Europy U-19 z 2006 roku, ponad dwa razy więcej piłkarzy zrobiło poważną karierę (otrzymało najwyższą ocenę), ale też zdecydowanie większa liczba zawodników w ogóle sobie nie poradziła w seniorskim futbolu albo występowała wyłącznie na poziomie amatorskim.

BARTOSZ LODKO

Fot. Newspix